Vorig jaar rond deze tijd heb ik jou leren kennen.
Wij zochten een trouwbeambte en bij de gemeente eigenlijk de keuze open gelaten want we vonden het niet zo heel belangrijk wie het deed…
Tot ik jou op de pagina van de gemeente Slochteren zag.
Een brede lach, een onwijs fijn voorstel stukje en bam, we wisten het.
Jij moest het worden.
God, wat hebben we op dat terras bij Van Der Valk gelachen.
Zonder blikken of blozen keek jij ons aan (wij als zwaar getatoeëerde mafkezen) en er was ineens een connectie die niet te beschrijven was.
Onze trouwdag was waanzinnig. Zoveel gelachen, zoveel tranen en zoveel liefde.
Jij paste er precies tussen! Hoe jij met mijn ouders omging. De 2 mensen waar wij in eerste instantie juist voor wouden trouwen.
Zodat zij wisten dat ik wel goed terecht was gekomen en dat de liefde van mijn leven voor mij zou zorgen.
Ik zal nooit vergeten hoe jij mijn ouders op die bewuste dag aankeek. Met respect. Met liefde. Stap voor stap en alles samen.
Na die bewuste dag hebben wij contact gehouden.
We werden facebook vriendjes en kwamen op een persoonlijk vlak steeds meer dichterbij.
Pap werd ziek. Kanker.
Het ging snel en jij was er. Hier. Voor ons. Zijn 3 meiden.
De gesprekken die vanaf dag 1 al zo’n amicaal en persoonlijke tint hadden, werden NOG persoonlijker.
Mijn fantastische vader overleed jammer genoeg veels te snel. Wat een verdriet.
Vanaf de dag dat mijn vader overleed en wij het afscheid moesten regelen wisten mam, Bieb en ik het toen ook gelijk.
Zou Ria onze uitvaart voor Papa willen doen?
Ook dat gesprek bij Mam aan tafel zal ik nooit vergeten. Jouw verhaal over jouw geliefde. Hoe dat alles ging. Hoe het nu ging.
Het heeft ons geholpen op een manier dat niet in woorden uit te drukken is.
Die verbondenheid wat wij op de bruiloft voelden was nu nog meer aanwezig.
Samen hebben wij gehuild en gelachen.
En toen op 25 feb 2017 deed jij precies hetzelfde als op 23 juli 2016.
Jij sprak met liefde. Over ons, over papa, over alles.
Ik zag jou ook verdrietig zijn. Ik zag dat het verdriet wat bij jou boven kwam niet alleen door mijn vader kwam, die jij ook gelijk zo leuk vond heheh, maar ook door jouw herinneringen.
Ik heb jou inmiddels uitgebreid bedankt voor beide dagen, maar er is toch iets dat zegt dat een dankje nooit genoeg zal zijn.

Lieve Lieve Ria, wat ben jij een geweldig mens. Van binnen, van buiten, van alles.
Hoe jij na 18 jaar met zoveel respect over Niels kan praten. Ook al ben jij verder met jouw leven gegaan, de liefde en respect is zo verschrikkelijk mooi om te zien en lezen.
Ik hoop dat ik na zoveel jaar ook nog steeds zo over papa praat.
Dat de herinneringen zo levendig zullen zijn als de jouwe.

Liefs Amanda & Paul

fotocredits; www.ermstrangfotografie.nl